هزار و نه

... خون از سینه و گلویش بالا آمد و داخل دهانش شد. شقیقه هایش با جریان خون اوج گرفت و زد. کم کم تپش عصبی دوید به جانش. پلک هایش زد. اتوبوس دور می شود؛ دورِ دور. لیلا... جنگ... مادر... جبهه... عروسی... دل کندنش از شهر، متفاوت است با دفعات قبل. مقاومت کرد و چشم گذاشت روی هم و در جستجویِ آن نخِ گسسته آرامش برآمد. برادرش ایستاده بود پشت چند درخت زیتون و انجیر، با لباس یکدست سبز، و دست تکان می داد و می خندید. سبکی مرگ را حس کرد؛ میان مرز با شکوه خواب و واقعیت...